Δευτέρα, Νοεμβρίου 16, 2015

Τα Δεκανίκια ή πως ξέμαθα να περπατώ

βασισμένη στο ομώνυμο ινδικό λαϊκό παραμύθι

Και η έμφαση στο "πως ξέμαθα να περπατώ"...
και μπορώ να ξαναμάθω να περπατώ
αν θέλω, μπορώ, μπορώ, μπορώ!!!

όταν βεβαια μάθω να ξανα περπατώ μπορεί και να μου γυρίσει λίγο μπούμερανγκ αλλά δε πειράζει, σημασία έχει που ξανα περπάτησα. Είχα τη στιγμή μου, τη στιγμή που ΠΕΡΠΑΤΩΩΩΩΩ, κι αυτή η στιγμή αξίζει όσο χίλιες, και κάτι παραπάνω ;-)

Μια παράσταση λίγο διαφορετική απο τις άλλες, υπο την έννοια ότι παρουσιάζεται ως βουβός κινηματογράφος. Πέφτουν οι τίτλοι, βλέπουμε τα δρώμενα υπο τη συνοδεία ζωντανής μουσικής και τούμπαλιν. Το τι κάνουνε οι ηθοποιοι με το σώμα τους, δε το σχολιάζω. Δε σταματώ να εκπλήσσομαι απο το ταλέντο και τις ικανότητες των ανθρώπων. Και όμως εμεις οι άνθρωποι που τόσα θαύματα είμαστε ικανοί να κάνουμε, είμαστε ικανοί και για άλλα. Οι ίδιοι άνθρωποι, έχουμε μέσα μας και το ένα και το άλλο. Συγχρόνως. Και το τι θα εκδηλωθεί κάθε φορά κανείς δε μπορεί να προβλέψει. Η κακιά στιγμή, η κακιά μας ώρα και το κακό συναπάντημα.

Η ιστορία είναι απλή, σε μια χώρα, κάποια χωρα θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε, οι άνθρωποι ζουν τις συνιθισμένες τους ζωές. Υπάρχει ένας βασιλιάς, μια χαρά βασιλιάς είναι, οι άνθρωποι ζουν τις συνιθισμένες τους ζωές, μια χαρά είναι.
Ώσπου κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού γίνεται ένα ατύχημα και μένει κουτσός. Αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει δεκανίκια, και τόσο τον επηρρέασε αυτό, που αποφασίζει ότι όλοι οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν δεκανίκια και δε θα περπατούν. Όποιος περπατάει θα σκοτώνεται επιτόπου. Υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις φυσικά στην αρχή, πατάσσονται άμεσα. Κι έτσι ο φόβος, μεγάλος πλανευτής ο φόβος, και οδηγός πανάθεμα του, κάνει σιγα σιγά όλους τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα δεκανίκια και ξεμαθαίνουν να περπατούν. Δε ξέρουν πια πως. Κι ας έχουν υγιεί πόδια. Πλέον δε ξέρουν να τα εκμεταλλευτούν, να τα χρησιμοποιήσουν. Ενα πράγμα σαν το καθένα απο εμάς, που τόσες δυνάμεις και θαύματα έχει μέσα του αλλά, αλλά, δε ξέρει ότι τα 'χει, ή φοβάται να τα χρησιμοποιήσει, ή τα έχει αφήσει να ατροφήσουν, κι έτσι είναι σαν να μη τα έχει. Έτσι και αυτοί, είναι σα να είναι κουτσοί.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας που ζώντας απομονωμένος, δεν έχει ξεχάσει να περπατά, θυμάται πως! Και όταν πεθαίνει ο βασιλιάς, κάποιοι τολμηροί λένε να τώρα είναι η ευκαιρία, τώρα να πάμε να μάθουμε να περπατάμε. Και με κόπο πολύ τα καταφέρνουν. Γιατί είπαμε, η δυνατότητα είναι εκεί, πρέπει να βρεις τη δύναμη να την εξασκήσεις και να τη φέρεις στην επιφάνεια. Και το πείσμα βεβαίως βεβαίως. Και τη πίστη.

Η συνέχεια επι σκηνής. Είναι λίγο απροσδόκητη. Δε θα 'πρεπε να είναι απροσδόκητη γιατί είναι τόσο αληθινή που τελικά είναι η αναμενόμενη. Αλλά μερικές φορές το αναμενόμενο δε το θέλουμε κι έτσι επιλέγουμε να μας ξαφνιάζει όταν συμβαίνει. Δε θέλουμε και δε φανταζόμαστε ότι θα συμβεί. Και δε πειράζει, γιατί είναι καλό που επιμένουμε να ξαφνιαζόμαστε. Μόνο έτσι κάποτε θα πάψει να συμβαίνει.

Διασκευή: Ομάδα Art Vouveau 
Σκηνοθεσία: Δανάη Τίκου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Φοίβος Συμεωνίδης, Μαρία Ψαρολόγου
Μουσική σύνθεση - Πιάνο: Γιάννης Σελέκος 
Στο θέατρο Olvio










Δεν υπάρχουν σχόλια: