Ο Γάμος

της Βάσας Σολωμού-Ξανθάκη

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, μια γυναίκα αφηγείται τη ζωή της και μαζί τη ζωή χιλιάδων άλλων γυναικών που έζησαν στην ελληνική επαρχία πριν από κάποιες δεκαετίες.

Η κα Βαγενά στο τέλος της παράστασης αναφέρει ότι για αυτήν, η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί φόρο τιμής στην ελληνίδα γυναίκα της επαρχίας, στην ηρωίδα αυτή γυναίκα στην οποία οφείλουμε την ύπαρξη μας, αφού όλοι μας έχουμε κάπου, κάποια ρίζα. Και είναι αλήθεια, τα δείνα και οι δυσκολίες αξίζουν μνημόνευσης και το γεγονός ότι αυτές οι γυναίκες μας ανέθρεψαν και τα καταφεραν είναι από μόνο του ηρωικο. Η ιστορία του Λενάκι αγγίζει χορδές του ψυχισμού μας ούτως ή άλλως γιατί είναι η ιστορία του τόπου μας.

Εμένα όμως άλλο με συγκλόνισε. Η ιστορία αυτή καθε αυτή είναι συγκλονιστική από μόνη της. Όμως δεν είναι συγκλονιστική κάθε ιστορία ανθρώπου που παλεύει με τα κύματα της ζωής και συνεχίζει να ζει;  Και η δική μου. (Ίσως όχι τόοοοσο συγκλονιστική αλλά και πάλι όπως έλεγε μια αγαπημένη μου θεία που πιά δε ζεί, καθενός τα προβλήματα είναι σημαντικά για αυτόν. Σημασία έχει πως τα αντιμετωπίζεις.) Το συγκλονιστικό στην ιστορία του Λενάκι είναι το πως αντιμετωπίζει όλα αυτά που η ζωή έριξε πάνω της.
Το Λενάκι δίνει μαθήματα ζωής, μαθήματα δύναμης, επιμένει, όχι ελπίζοντας μάταια και ευχόμενη, αλλά παλεύοντας, παίρνοντας κάθε λύπη και δυσκολία για αυτό που είναι και ζώντας τη, με την αλήθεια της, όποια κι αν είναι αυτη. Για το Λενάκι η αλήθεια της είναι αυτά τα λίγα που πρόλαβε να μάθει απο τη μητέρα της, να μη δίνει δικαίωμα, να κάνει το σωστό, και να συνεχίζει. Χωρίς μοιρολατρεία. Ναι θα θελε να είναι αλλιώς, νοιώθει πως υπάρχει μια αδικία, εύχεται για κάτι άλλο, αλλά δεν είναι αυτή η πρωταρχική σκέψη. Αυτό που μου έδειχνε είναι ότι συνεχίζουμε. Προχωράμε. Κάποια στιγμή η ζωή της δείχνει λίγο φως και είναι ευτυχισμένη μέσα σε δυσκολίες που συνεχίζουν. Και μετα η ζωή τη ξαναβάζει στο σκοτάδι και αυτή συνεχίζει να ζεί όπως της επιτάσει η αλήθεια της. Και κάποια στιγμή η αλήθεια της, την οδηγεί να βγεί ξανα απο το σκοτάδι, να βρει τη δύναμη να κάνει αυτό που θα τη βγάλει απο το σκοτάδι. Και τα καταφέρνει. Και πάλι δε πρόκειται για επανάσταση ή κάποια ανακάλυψη εαυτού ή κάτι πομπώδες, είναι απλά η αλήθεια της και το γεγονός ότι συνεχίζει να ζει βάση αυτής της αλήθειας είναι αυτό που τη φέρνει στο φως. Τι πιο αισοδοξο και ελπιδοφόρο εν τέλει απο αυτό;

"Ο κόσμος αλλάζει. Ο κόπος μια φορά δε πάει χαμένος. Να πασχίζει κανείς να γίνεται καλύτερος, κι ολοένα καλύτερος."

Εδώ η δύναμη. Εδώ και η ψυχή. Ευχαριστώ κα Βαγενά που μου θυμίσατε τι μπορώ να είμαι κι ας επιλέγω να μην είμαι.

Όσο για την απόδοση του κειμένου, τι να πω. Παρακολούθησα τη κα Βαγενά να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου κάθε στιγμή του, να μεταμορφώνεται στα διάφορα πρόσωπα, να με παίρνει μαζί της σε ένα ταξίδι και εγω να χάνομαι μέσα σε αυτή την ιστορία, να γεμίζει τη σκηνή μονάχη της και εγώ να γεμίζω με συναισθήματα και σκέψεις. Της είμαι υπόχρεη που μου χάρησε μια υπέροχη θεατρική εμπειρία, που τόσο την είχα ανάγκη.

Ξανά ευχαριστώ.

στο Θέατρο Μεταξουργείο
Σκηνοθεσία: Αννα Βαγενά
Παιζει η ηθοποιός: Άννα Βαγενά

Αυγά Μαύρα

του Διονύση Χαριτόπουλου

ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ

Αυτή είναι μια παράσταση που θα μείνει μαζί μου. Θα με ακολουθεί. Θα με συντροφεύει. Είναι τρεις μέρες που την είδα. Κάθε μέρα μου λέει κάτι καινούργιο. Σε ανύπτοτη στιγμή της μέρας, έρχεται μια σκηνή και μου αποκαλύπτει κάτι. Δεν κατασταλάζει μέσα μου κάτι συγκεκριμένο. Δε μπορώ να τη προσδιορίσω. Ξέρω μόνο ότι όταν την παρακολουθούσα γέμιζα απο συναισθήματα, απο απροσδιόριστα συναισθήματα και με επηρέαζε σε επίπεδα του είναι μου που ούτε ήξερα ότι υπήρχαν. Μπήκε μέσα μου για να παραμείνει. Με λίγες παραστάσεις μου έχει συμβεί αυτό.

Δύο αδέρφια, που τώρα είναι μεσήλικες, αναβιώνουν και προσπαθούν να ξορκίσουν, να κατανοήσουν, να εξηγήσουν, να συγχωρέσουν, να δε ξέρω τι άλλο αυτα που έζησαν όταν ήταν παιδια κατα τη διάρκεια του εμφυλίου. Θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε παιδια που έτυχε να είναι παιδια σε καιρό πολέμου. Που ως παιδια δεν είχαν λόγο, δε διάλεξαν στρατόπεδα, δεν επέλεξαν να ζήσουν αυτό που ζήσαν. Δεν επέλεξαν να δουν αυτα που είδαν. Και ότι έξησαν, ότι είδαν, είναι κομμάτι του εαυτού τους, ένα κομμάτι που δε διάλεξαν, αλλα που δε μπορουν, δε θέλουν να αποποιηθούν. Γιατί τότε τι θα μείνει. Πασχίζουν να το κατανοήσουν αλλα πως να κατανοήσεις το ακατανόητο; Και πως να αρνηθείς το γονιό σου που κομμάτι σου είναι; Ποιος θα είσαι εσύ μετά; Και γιατι να τον αρνηθείς; Μήπως το άλλο στρατόπεδο ήταν πιο κατανοητο; πιο θεμιτό; Σε όποιο και αν είχες τύχει να γεννηθείς πάλι τα ίδια θα είχες ζήσει. Πάλι παιδί θα ήσουνα, που δε διάλεξε δεν ήξερε. Απλά βίωνε. Το ακατανόητο. Πως άνθρωπος πληγώνει άνθρωπο. Κι εγω ποτέ μου δε θα μπορέσω να καταλάβω πως μπορεί άνθρωπος να πληγώνει άνθρωπο. Μόνο που εγω ήμουν τυχερή και δεν βίωσα μέσα στο πετσί μου τόσο βίαια αυτη τη πραγματικότητα του κόσμου μας. Και ενω υπάρχει γύρω μου, υπόγεια, ή κάπου μακριά, ωστε μπορώ ως άλλη στρουθοκάμηλος να ξεχνιέμαι και να υποκρίνομαι ότι δε συμβαίνει, αυτά τα παιδια το βίωσαν για χρόνια. Και συνεχίζουν να το βιώνουν προσπαθώντας να το ξορκίσουν, να ζήσουν χωρίς να είναι συνέχεια μέσα τους. Ανεπιτυχώς. Σε μια αέναη πάλη να πείσουν το εαυτό τους ότι ήταν και αυτά κάποτε παιδια, αθωα παιδια. Και να συγχωρέσουν το εαυτό τους που επέζησαν όταν άλλοι δεν επέζησαν. Βαρυ το φορτίο που τους βάλανε στη πλάτη. Και ας ήταν όντως παιδια, και δε φταίξανε σε τίποτα. Αλλα που να χωρέσει η λογική σε παράλογα πράγματα. Και πως να μπορέσω εγω η τυχερή, η καλοζωισμένη, η στρουθοκάμηλος, να διαπραγματευτώ ότι όσο υπάρχεουμε ως άνθρωποι, ο άνθρωπος θα πληγώνει άνθρωπο;

Στη Θεατρική σκηνή
Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Αντωνίου, Νατάσα Ασίκη

Η εκδοχή του Μπράουνινγκ

του Τέρενς Ράττιγκαν

Ένας καθηγητής που φεύγει απο το σχολείο κάπως πρόωρα λόγω προβλημάτων υγείας να πάει σε μια "χαμηλότερη" θέση.  Κάποτε ήταν ένας πολλα υποσχόμενος νέος, με προσόντα και βραβεία και πιθανότητες. Η γυναίκα του καθηγητή που άλλα περίμενε απο τη ζωή της, πιο μεγάλα και σπουδαία. Αυτή νοιώθει αδικημένη και με όλο της το είναι δείχνει στον άντρα της πόσο ασήμαντος είναι. Αυτός, δε χρειάζεται τη γυναίκα του να του το δείξει, το νοιώθει απο μόνος του, αισθάνεται αποτυχημένος, και ας μην είναι για τη δική μου ταπεινή άποψη, τα λόγια του μαθητή του λένε άλλα, αλλά αυτός έτσι αίσθανεται, έτσι φέρετε, έτσι τον μεταχειρίζονται οι γύρω του. Και με άλοθι αυτη την αποτυχία επιτρέπει στον εαυτό του να μη διεκδικεί τίποτα από όλα αυτα που ανήκουν δικιαωματικά σε κάθε άνθρωπο, αυτά που εκπορεύονγται απλά και μόνο απο την ανθρώπινη ιδιότητα. Να επιλέγεις να ζεις μέσα στη μιζέρια, όχι την εξωτερική, την εσωτερική. Και να συνεχίζεις αυτό να επιλέγεις. Και όταν ένα μικρό φως διαφένεται, να επιλέγεις, ή μάλλον να αποζητάς να σου το σβήσουν βάναυσα. Και συνεχίζουμε.

Κάτι δε πάει καλά. Βλέπω μια πολύ καλη παρασταση, βυθίζομαι μέσα της, διάφορα αισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, και όταν τελειώνει, ένα μουδιασμα. Κάτι μου λείπει, η λύτρωση μάλλον, αν και δεν είμαι σίγουρη. Σου άρεσε; δε ξέρω, ναι, ΝΑΙ. Κάτι δε μου πάει όμως.
Θυμήθηκα τον καυτό πάγο και το σχολιασμό της συγγραφέως του για την απαραίτητη λύτρωση για το θεατη. Ηθελα happy end, ήθελα μια λύση, λίγο φως, κάτι. Μιζερη ζωή ζω κι εγω, ταυτίστηκα απόλυτα, no problemo there. Αλλα αυτό το γμν το φως που είναι; Μη το σβήνεις. Στη πραγματική ζωή το σβήνουμε συνεχώς. Αστο λίγο πάνω στη σκηνή. Αβολα. Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Άβολα. Έρχομαι κατάμουτρα με τη πραγματικότητα και της δικής μου ζωής, και μετα τί; τίποτα, μια απο τα ίδια, συνεχίζουμε.

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κυριακος Ψύχαλης, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Δημήτρης Καταλειφός, Βύρων Σεραιδάρης, Ντένης Μακρής, Σωτηρία Ρούβολη.

Στο θέατρο Εμπορικόν

Αβελάρδος και Ελοϊζα

του Γιάννη Καλαβριανού

"αχ! τι ευτυχία! όταν οι ψυχές έλκουν η μία την άλλη"

και πως να δεις μια παράσταση με κεντρικο θέμα τον έρωτα, όταν δεν είσαι ερωτευμένος;

Κάτι θυμάσαι, κάπου κάποτε το έζησες, ή μήπως όχι; ναι το ξέρεις ότι το έζησες, το ξέρεις ότι κάπου κάποτε και συ ήσουν φωτιά, κάτι σου έρχεται αλλά φαντάζει τόσο μα τόσο μακρινό, σαν να το έζησε κάποια άλλη, κάπου κάποτε.

Το ολοκληρωτικό δώσιμο, το να είναι ο κόσμος σου ο άλλος μόνο και τίποτα άλλο να μη σε νοιάζει, το να θυσιάζεσαι χωρίς πραγματικά να θυσιάζεσαι, η θυσία προυποθέτει επιλογή, επιλέγεις να θυσιαστείς αντί να σωθείς, αλλα στον έρωτα δεν έχεις άλλη επιλογή από το να κάνεις αυτό που προστάζει ο έρωτας σου και ας χαθείς. Οχι δε χάνεσαι, γιατι μονο μέσα στον έρωτα σου μπορείς πλέον να υπάρχεις και να βρίσκεσαι. Χαμένος είσαι αν δε θυσιαστείς. Ναι όλα αυτα ξέρω ότι υπάρχουν και ότι οι άνθρωποι, τα νοιωσαν, τα νοιώθουν και θα τα νοιώθουν, κι ας φαίνονται λίγο ξένα τωρα. Και ναι είναι αλήθεια, τίποτα άλλο δε δίνει ευτυχία όπως ο Έρωτας (προσέξτε με κεφαλαίο, πως αλλιως;) τίποτα άλλο δεν έχει τέτοια ένταση συναισθημάτων, δε σε φέρνει με τόσο βίαιο τρόπο αντιμέτωπο με το μέσα μου, τίποτα άλλο δε σε κάνει να νοιώθεις τόσο ζωντανός, ανεξάρτητα αν φέρνει αναπόφευκτα πόνο, και νομίζεις ότι δε θα μπορέσεις ξανα να ανασάνεις χωρίς κάθε ανάσα να ναι μαχαιρια. Η αγάπη, η αγάπη που αισθανόμαστε για όλους πλην των εραστών, δίνει ευτυχία ήρεμη, καταπραυντική, γλυκια, ήπια. Στην αγάπη κατοικείς εύκολα, δε μεταναστεύεις. Ο Έρωτας όμως (και συνεχίζει με κεφαλαίο όσο οι μνήμες μου ζωντανεύουν) δίνει και ευτυχία και δυστυχία και ζωή, ολα μαζί συγχρόνως. Οι στιγμές που με εφτιαξαν νομίζω ανοίκουν οι περισσότερες στον Έρωτα. Μάλλον έτσι είναι για τους περισσότερους ανθρωπους, δε μπορω να ξέρω.

Το έργο το εμπνεύστηκε ο συγγραφέας όταν σε μια επίσκεψη του στο Παρίσι είδε το τάφο του Αβελάρδου και της Ελοίζας και παρακινήθηκε να ψάξει για την ιστορία τους. Καλύτερα να μη τη πω. Καλύτερα να δει κανείς τη παράσταση χωρίς να ξέρει την ιστορία. Αν όμως δε πάτε να δείτε τη παράσταση, διαβάστε την, γιατι είναι πράγματι δυνατή.

στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Παίζουν οι ηθοποιοι: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη