Τρίτη, Νοεμβρίου 30, 2010

Δε μιλάμε για αυτά

του Κώστα Γάκη & της ομάδας

Μεγάλωσα σε μια κοινωνία που...
Μεγάλωσα με μια θρησκεία που...
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που...

που με καθόρισε, με σμίλεψε, μου έμαθε πως είναι ο κόσμος (αλλά είναι έτσι ο κόσμος;), μου επέτρεψε, μου απαγόρευσε, που δε με ρώτησε αλλά και να με ρώταγε τι νόημα θα είχε, αυτή με μεγάλωσε και μέσα στο πετσί μου έχει χώσει όλες τις απαντήσεις...

Κι όμως, σκέφτομαι, αισθάνομαι, αμφιβάλλω, θέτω ξανά τις ερωτήσεις με άλλο τρόπο και ίσως να απαντήσω με άλλο τρόπο, τουλάχιστον θα ρωτήσω, θα μιλήσω. Εκεί και η ελπίδα. Εκεί και η πολυπόθητη αλλαγή, όπως τη θέλω τώρα, για να δημιουργήσω μια νέα οικογένεια, θρησκεία, οικογένεια, που θα μεγαλώσει, θα σμιλέψει, θα καθορίσει τις νέες ερωτήσεις και τις νέες απαντήσεις για τους επόμενους, ώσπου και αυτοί να ξεκινήσουν το νέο κύκλο.

Το έργο, μιλάει για σεξ, και για όλα τα ταμπού που έχουμε γύρω από αυτό. Για τις σχέσεις μας, τις προκαταλήψεις μας, τα μυστικά μας, τις μάσκες μας. Για ενημέρωση σας, έχει πολύ γυμνό, αλλά δεν το βλέπεις, είναι απολύτως φυσικό και αφτιασίδωτο.

Εγώ όμως αλλού θέλω να σταθώ. Είναι κάτι που το παθαίνω πάντα όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τόσο ταλέντο, απλά εκπλήσσομαι και μένω με το στόμα να χάσκει σα χαζό. Τέσσερα όμορφα παιδιά, με γυμνασμένα κορμιά, με υπέροχες φωνές, τραγουδούν πανέμορφα, με καταπληκτική κίνηση, και σκηνική παρουσία που σε καθηλώνει. Μα τόσο ταλέντο; Βάλε κι ένα καλό έργο με όμορφη μουσική και καλή σκηνοθεσία, και τσουπ, μαγεία συμπυκνωμένη σε μια παράσταση προς τέρψη και ευχαρίστηση, όλη δική μου. Ίσως εκεί να είναι η ελπίδα και η πολυπόθητη αλλαγή, που αναζητάμε διακαώς στις μέρες μας. Στους ανθρώπους που επιμένουν και μπορούν να δημιουργούν μαγείες. Ευχαριστώ σας παίδες λοιπόν, που γυμνώσατε ψυχή τε σώματι.



Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης
Μουσική: Κώστας Γάκης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Προμηθέας Nerratini-Δοκιμάκης, Λευτέρης Καταχανάς, Νάνσυ Μπούκλη, Στέλλα Νούλη

Δεν υπάρχουν σχόλια: