Η ζωή μιας γυναίκας αντίστροφα σε επεισόδια. Το τι μέλλει γενέσθαι γνωστό, το παρελθόν επίσης. Και μια σκηνή γεμάτη παπούτσια. Και κάθε ένα από αυτά μια ιστορία, κουβαλάνε στα βήματα τους πολλές στιγμές. Ωραίο αυτό, η ζωή μας μέσα από τα μάτια των παπουτσιών που περπατήσαμε, που λιώσαμε περπατώντας, τρέχοντας.
Υπόδημα είμαι.
Που θα πει αχθοφόρος Ποδιών
... Βημάτων
... Λάσπης
... Ανθρώπων
και να προσθέσω εγώ ...ζωής και θανάτου, άμεσα συνυφασμένα, εξαρτημένα, το ένα δίχως το άλλο να μην υπάρχει, να μην έχει λόγο ύπαρξης, η υπόσταση του ενός να οφείλεται στο άλλο και συνάμα η υπόσταση του ενός να ακυρώνεται από το άλλο.
Τα πόδια όμως είναι στο σήμερα, τώρα τα βλέπεις, τώρα σε πάνε, το χθες είναι στη μνήμη (ή και στη λήθη όταν έτσι μας συμφέρει) και το αύριο στη σκέψη που ελπίζει, φοβάται, φαντάζεται. Τα πόδια είναι κομμάτι του σώματος που επιμένει να υπάρχει, και επιμένουν να σε πάνε, όπου κι αν είναι αυτό. Το μυαλό πασχίζει να μείνει μαζί με το σώμα, με τα πόδια, να πηγαίνει μαζί τους, κι όλο ξεγλιστρά αλλού, στο χθες και στο αύριο, στη μη ύπαρξη, και το τέλος και η αρχή να μπερδεύονται, να αντιστρέφονται.
Η γυναίκα, αιωνεί μπέμπα, υπάρχει, σκέφτεται, ζει, πεθαίνει, συγχρόνως όλες τις στιγμές της. Και θα τα κάνει όλα, θα ερωτευθεί, θα χαρεί, θα ραγίσει, θα βάλει πολλά γκολ και πολλά δοκάρια, και πάλι ξανά, γιατί πάντα υπάρχει και άλλος χρόνος, χρόνος που χωρά, περιέργως πως, συγχρόνως, και το τώρα, και το χθες και και το αύριο, μέσα στην ίδια στιγμή. Ανεξεραίτως.
Σκηνοθεσία: Ορέστης Τάτσης
Παίζει η Ναταλία Στυλιανού
στο Θέατρο Στοά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου