Δε μπορώ να μείνω μόνη μου

της Δήμητρας Παπαδοπούλου


μια κωμωδία θρίλερ (ε καλά, όχι και θρίλερ, σάτυρα θρίλερ ίσως), μια γυναίκα που κατοικεί σε μεγάλη επαύλη της Κηφισσιάς και επειδή φοβάται να μείνει μόνη τα βράδυα, δε χωρίζει τον άντρα της. Οι φόβοι που μας κρατάνε και δε μπορούμε να προχωρήσουμε, αστεία ειδωμένοι, πλακίτσα, γέλιο, ελαφρότητα, και μια ευχάριστη βραδιά. Ως εκεί. Τίποτα παραπάνω. Αλλά και αυτό απαραίτητο, και βάλσαμο ψυχής όταν αυτό έχεις ανάγκη. Να χαλαρώσουμε, να γελάσουμε και για όσους το έχουνε δει, ένα έχω να πω

Η Όλγα τρέμει

Α, και φυσικά έχουμε καλό τέλος, οι φόβοι ξεπερνιούνται, η ζωή προχωρά σε νέα μονοπάτια. Και όταν η μυθοπλασία μπορεί, μπορούμε και εμείς!




Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αθερίδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δήμητρα Παπαδοπούλου, Κώστας Αποστολάκης, Γιάννης Δρακόπουλος, Ελένη Καρακάση, Κατερίνα Νικολοπούλου, Γιώργος Σεϊταρίδης, Γιώργος Χρανιώτης.


στο θέατρο Κιβωτός

Μεταμορφώσεις

με αφορμή τον Οβίδιο

"η ψυχή μου με ωθεί να σας πω για κορμιά που αλλάζουνε..."

Με κεντρικό άξονα την ιστορία της Αμαλίας, ακαδημαϊκού, που μελέτησε χρόνια τα γραπτά άλλων και κάποια στιγμή αποσύρθηκε για να γράψει κάτι δικό της, δεν ξέρει τι, μόνο ξέρει ότι κάτι θέλει να γράψει, και της κόρης της Ιώ, επιτυχημένης ηθοποιού, που όλο θέλει να αποσυρθεί και αυτή και να φύγει, δε ξέρει που, μόνο να φύγει, και των ανθρώπων γύρω τους, η μετανάστρια οικιακή βοηθός να αναρωτιέται γιατί έφυγαν, ο σύζυγος της που προσβάλεται όταν τους δίνουν ρούχα - δεν το είχα δει ποτέ έτσι, νομίζεις ότι κάνεις καλό, αλλά ποιοί νομίζουμε ότι είναι για να τους δίνουμε τα αποφόρια μας - ο πρώην σύζυγος της Ιώς, παγιδευμένος σε μια σχέση μαζί της, άραγε τι σχέση είναι αυτή, ο γιός του που γράφει για κάποιον που ξύπνησε μεταμορφωμένος σε ένα γιγάντιο σκουλήκι, ο πλαστικός χειρούργος, ο ζιγκολό, η νεαρή ηθοποιός.(κι αυτή γράφει). Και εμβόλιμα μέσα στη δικιά τους ζωή, αποσπάσματα από ιστορίες της μυθολογίας, Νάρκισσός, Φιλομήλα, Ακταίος, Πολύφημος, Μύρρα, μυθοι ηρώων με αθρώπινα πάθη.

Μα από όλα αυτά εμένα μου μένει στο νου η Αμαλία, που βαρέθηκε να διαβάζει τους άλλου, που θέλει κάτι κι αυτή να γράψει, αλλά δε ξέρει τι. Ίσως γιατί όπου γραφή καταλαβαίνω ζωή, βαρέθηκα να βλέπω τους άλλους να ζουν, θέλω κι εγώ να ζήσω, αλλά δε ξέρω πως. Ιδού.

Η παράσταση δε μου άρεσε συνολικά, με κούρασαν οι πολλοί συμβολισμοί, και το να προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής, ειδικά το δεύτερο μέρος. Κάπου πλέον αισθάνομαι σα να είμαι έξω από το παιχνίδι, δε μετέχω στη θεατρική εμπειρία, σαν να φτιάχτηκε για ανθρώπους που έχουν κάτι πιότερο από εμένα ένα πράγμα, κι εγώ μη μπορώντας να πιάσω το νόημα, καταδικασμένη, παραμένω εκτός.



Σύλληψη/ Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αννα Καλαϊτζίδου, Ξένια Καλογεροπούλου, Χρήστος Λούλης, Άννα Μάσχα, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Ηλίας Παναγιωτακόπουλος, Ιωάννα Παππά. Άλκηστις Πουλοπούλου, Θάνος Τοκάκης

στο θέατρο Αμόρε

Η Γυναίκα με τα Μαύρα

μια διασκευή του Stephen Mallatratt του μυθιστορήματος της Suzan Hill


Μα μπορεί ένα θεατρικό να είναι θρίλερ. Είναι δυνατόν, να κλείνω μάτια, να μαζεύομαι πάνω στον καλό μου και να μου κόβεται η ανάσα; Κι όμως. Ατμοσφαιρικότατο. Και η γυναίκα με τα μαύρα εικόνα που κάνει φλασιά και ξαφνικά επανέρχεται. Μια ιστορία που κυνηγά αυτόν που την έζησε, που πρέπει οπωςδηποτε να τη πει, μη τυχόν και λυτρωθεί, για να καταλάβουν, τι πέρασε, τι έζησε. Έρχεται στον ηθοποιό να τον διδάξει τη τέχνη της διήγησης και στο πρόσωπο του βρίσκει τον ακροατή που χρειάζεται. Κι όπως η τρομερή ιστορία αναδιπλώνεται, ξαναπαίζεται, προβάρεται και βιώνεται, ξανά, η κατάρα της γυναίκας με τα μαύρα...
Δε σας λέω, δε σας λέω, η συνέχεια επί σκηνής.

Θα μπορούσαμε και να το φιλοσοφήσουμε το έργο, ξέρεις τώρα, για τους φόβους μας που ωσάν προσωπικά μας φαντάσματα, μας καταδιώκουν μας στοιχειώνουν, εννίοτε μας καθορίζουν τη ζωή, προκαλούν αυτό που φοβόμαστε ένα πράγμα. Για το πως εγκλωβιζόμαστε στο παρελθόν, όχι μόνο εμείς, τι γελοίο, και τα φαντάσματα μας. Αν μόνο τα ξορκίζαμε και τα απελευθερώναμε και αυτά, πόσο σπουδαίο θα ήταν και για κείνα τα ίδια, πόσο πια κουραστικό και πληκτικό να κατατρέχουν στους αιώνες κάποιον, κάτι, για πιό λόγο.
Ώρες θα μπορούσα να μιλάω για όλα αυτά τα δεσμά μου με κρατάνε και μένα και πολλούς άλλους...

Αλλά όχι, δείτε τη παράσταση αλλιώς, σαν ένα πολύ καλό θρίλερ.
Με εκπληκτικές ερμηνείες (ε καλά αναμενόμενο ήταν) από τον κ. Κέδρο και τον κ. Κατρανίδη.
Με καταπληκτικό φωτισμό.

Και... αφεθείτε στο φόβο!




Σκηνοθεσία: Δάνης Κατρανίδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Κέντρος, Δάνης Κατρανίδης

στο θέατρο Μέλι

Νοσφεράτου Διδόντικους

από την ομάδα Ex Animo

Η γνωστή ιστορία του κόμη Δράκουλα και μια αγάπη που ζει αιώνια (είπαμε όταν στη Τρανσυλβανία λέμε για πάντα, εννοούμε για πάντα, ντάξ;), πολύ σάτιρα, πολύ γέλιο, παρεείστικο κλίμα, που δεν είναι δικό τους μόνο (των ηθοποιών εννοώ) αλλά βάζει μέσα και τους θεατές (όλοι οι καλοί χωράνε ένα πράγμα). Κέφι, ζωντάνια, μη επιτήδευση. Ίσως, κάπου να έκανε κάποιες κοιλιές, αλλά εν το συνόλο, το καταευχαριστήθηκα. Ειδικά αυτό το ta, ta, παιδιά έχετε ζήσει αγγλία; τους πιάνετε τους άγγλους πολύ, μα πάρα πολύ καλά!

Το παρακολουθήσαμε σε ένα θέατρο κατάμεστο, και τα σκαλάκια εννοείται τίγκα, και δε μπόρεσα να μη θυμηθώ μια άλλη παράσταση των ιδίων που πολύ με είχε συγκινήσει, ιδιαίτερα η τελευταία της σκηνή που όλοι οι ηθοποιοί μιλάγανε συγχρόνως. Οπότε δικαίως θα μπορούσανε έξω από το ταμείο να αναρτήσουνε την επιγραφή, Sorry Sold Out, και να κλείσουνε παιχνιδιάρικα το μάτι στον όποιο "κριτικό".

Ευχαριστώ σας παίδες για ένα πολύ ευχάριστο βράδυ. Μπράβο.

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Ζωγραφάκης, Ροζαμάλια Κυρίου, Κωνσταντίνα Λαδοπούλου, Παύλος Εμμανουηλίδης, Ζήσης Ρούμπος, Φωτεινή Τιμοθέου

στο θέατρο της Άνοιξης
και τη σεζόν 08/09 στο Coronet

Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα

του Ευγένιου Ο' Νήλ


Μια οικογένεια ιρλανδικής καταγωγής. Μια μέρα της ζωής τους. Τέσσερις άνθρωποι εγκλωβισμένοι στο παρελθόν που γίνεται μέλλον. Τέσσερα πληγωμένα αγρίμια, επιτίθενται το ένα στο άλλο, πληγώνουν, και μετά αποσύρουν την επίθεση. Θυμούνται ότι στη πραγματικότητα αγαπιούνται, ότι δε θέλαν να πληγώσουν, αλλά ξανά και ξανά, η αγάπη τους για τα άλλα μέλη της οικογένειας δεν είναι αρκετή να τους συγκρατήσει από την επίθεση. Χτυπάνε ξανά και ξανά, με τα ίδια μαχαίρια, με τις ίδιες ιστορίες, ελλείψη άλλων οπλων, ανασύρουν ξανά και ξανά τα ίδια και χτυπάνε αλύπητα. Αρνούμενοι να παραδεχτούν τη δικιά τους αδυναμία προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο αλλού. Όχι, ψέματα, δεν αρνούνται να δουν τη δική τους αδυναμία. Τη γνωρίζουν πολύ πολύ καλά. Προσπαθούν να πείσουν, τον εαυτό τους προτίστως, ότι κάποιος άλλος φταίει.
"Δε φταίει αυτός, η ζωή τον έκανε έτσι. Που σου φέρνει το άλλο και μέχρι να καταλάβεις και πριν προλάβεις να αντισταθείς, σου έχει φέρει και άλλο, κι άλλο, μέχρι που όλα αυτά τα άλλα έχουν μπει ανάμεσα σου και σε αυτό που πραγματικά ήθελες"
Και η μάνα ενδόμυχα ξέρει τι έχει ανάγκη, να ξαναβρεί τη πίστη της, αλλά αδύναμοι όλοι τους να υπερβούν το παρελθόν, να βρουν τη "θέληση" για την ευθύνη της ζωής, να πιστέψουν ότι μπορούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και όχι να είναι έρμαια της. Καθένας τους κολλημένος σε μια βολική δικαιολογία, συνεχίζουν απελπισμένα να χτυπούν.
"Για να μην είμαι εγώ το μόνο πτώμα μέσα σε αυτό το σπίτι"
Πραγματικά, μια μεγάλη μέρα μέσα σε ένα απόλυτο σκοτάδι. Φωτισμένη μόνο για όσο διήρκησε και καταδικασμένη να χαθεί και αυτή μέσα στο πυκτό σκοτάδι της ζωής.


Πολύ μου άρεσε η συγκεκριμένη παράσταση, με καθήλωσε και ούτε που πήρα χαμπάρι ότι κράτησε δυόμιση ώρες. Εκπληκτικοί όλοι οι συντελεστές, ο κύριος Καταλειφός και η κυρία Οικονομίδου είναι από τους πολύ αγαπημένους μου εξάλου και ποτέ δε με έχουν απογοητεύσει. Ούτε τα έργα που επιλέγουν να ανεβάζουν στο Απλό θέατρο τόσα χρόνια. (και στο Εμπρός παλαιότερα για να μη ξεχνάμε τι έχουν προσφέρει και καταθέσει στο ελληνικό Θέατρο)

Επίσης, ευχαριστώ τους συντελεστές της παράστασης που επέλεξαν να κάνουν διάλειμμα. Μου ήταν απαραίτητο για μια ανάσα και ένα τέντωμα του κορμιού, με αποτέλεσμα να μη κουραστώ καθόλου και να μπορέσω απρόσκοπτη να παρακολουθήσω και να γευτώ όλη τη παράσταση μέχρι τελευταίου λεπτού.

Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντύπας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Καταλειφός, Ράνια Οικονομίδου, Αλκης Κούρκουλος, Κώστας Βασαρδάνης, Σοφία Καλεμκερίδου.

Στο θέατρο Απλό

Απ' έξω

του Ανδρέα Θωμόπουλου

Δύο "άστεγοι" και η συνάντηση τους με έναν νεκρό χρηματιστή σε ένα παγκάκι. Μια ακίνητη παρουσία πρόθυμη να ακούσει τις σκέψεις τους και να δεχτεί τις περιποιήσεις τους. Δύο άνθρωποι που αν μη τι άλλο, μπορούν και δίνουν. Δύο άνθρωποι που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα αλλά επί της ουσίας έχουν ότι χρειάζονται, δηλαδή όλα. Η μήπως πείθουν τον εαυτό τους ότι έχουν ότι χρειάζονται; έλα μου ντε, όταν τα έχεις όλα και θέλεις κι άλλα, μιζέρια, όταν τα έχεις χάσει όλα, δε φοβάσαι τίποτα άλλο να χάσεις, οπότε πληρότητα, ή μήπως και πάλι μιζέρια. Όλα θέμα αυτοαντίληψης, υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα, ποιός θα κρίνει τελικά; Δεν μπορεί κανείς να ξέρει, ούτε αυτοί, ούτε εμείς, (ούτε βέβαια ο νεκρός χρηματιστής, ή μήπως αυτός επιτέλους βρήκε όλες τις απαντήσεις εκεί που είναι;).

Δε θα πω ότι συγκλονίστηκα, ούτε από το έργο, ούτε από τη παράσταση. Ήταν όμως μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής από όλους τους συντελεστές. Ατμοσφαιρική. Και μου άρεσε ιδιαίτερα η κυρία Σκούπα.

Αξίζει να πάρετε και το πρόγραμμα της παράστασης. Πέραν του κειμένου του έργου, περιέχει και μία συνεύντεξη του συγγραφέα. Μου άρεσε που διάβασα τις σκέψεις του, μου άρεσε η θεώρηση της ζωής που έχει, ρεαλιστική και συγκρατημένα αισιόδοξη, λίγο να ξεφεύγουμε από το συνήθη μηδενισμό. Κι ακόμη κι όταν δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις, να συνεχίζουμε να επιμένουμε να βλέπουμε τη "φωτεινή μεριά του βουνού".
Αντιγράφω τα λόγια του έτσι για να μη ξεχνιέμαι κι εγώ
"Και μας γεμίζουν με ένα κουράγιο μυστικό που, ενώ δεν το συνειδητοποιούμε καθώς είμαστε πολύ απασχολημένοι με τα τερτίπια και τις ανοησίες ενός αυνανοκρατούμενου εφηβικού εγωίσμου, το λειτουργουμε. Για αυτό άλλωστε και συνεχίζουμε να κάνουμε παιδιά, να φυτεύουμε δέντρα, να έχουμε συντρόφους, να επιμένουμε πως το δούναι είναι πιο συναπαρστικό από το λαβείν, πως τυχερός είναι αυτός που αγαπάει, κι ένα σωρό άλλα ανατρεπτικά και υπέροχα."


Να πω ακόμη ότι ο χώρος της παράστασης, το θέατρο Βαφείο, είναι πανέμορφος, ζεστός και φιλικός. Ένα υπέροχο περιβάλλον, δημιουργημένο με αγάπη, που πρόσφατα κινδύνεψε να χαθεί, αλλά ευτυχώς σώθηκε. Μια επίσκεψη αξίζει το κόπο μας και το θέατρο την υποστήριξη μας. Να πάτε λίγο πιο νωρίς γιατί έχει υπέροχο φουαγιέ/μπαρ και προσφέρεται για κουβεντούλα με φίλους πριν τη παράσταση.




Σκηνοθεσία: Λάκης Καραλής
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Σκούπα, Λάκης Καραλής

στο θέατρο Βαφείο