Σπιρτόκουτο

του Γιάννη Οικονομίδη

Άλλο ένα έργο για γερά στομάχια, ή μάλλον για αυτιά που δεν ιδρώνουν. Οι διάλογοι είναι κυρίως βωμολοχίες, οι χαρακτήρες του έργου βρίζουν ο ένας τον άλλον σε μια διαρκή επίθεση μεταξύ τους. Προφανώς μη ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, χωρίς να ξέρουν και τι τους φταίει τελικά, σα πληγωμένα αγρίμια, επιτίθενται όπου τους παίρνει, με όποιο τρόπο τους παίρνει, σε μια προσπάθεια να πληγώσουν, να εξευτελίσουν, στάχτη στα μάτια τους, παραπέτασμα βίας που καλύπτει την άλλη βία που ζουν μέσα τους. Μια μικροαστική ελληνική οικογένεια, δε φαίνεται να υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, κι όμως η κοινή τους συμβίωση, το γεγονός και μόνο ότι είναι μέρος αυτής της οικογένειας, είναι περισσότερο από ότι θέλουν να αντέξουν, να δουν, να παραδεχτούν. Πόλεμος χωρίς αιτία, πόλεμος που θύτες και θύματα ένα και το αυτό, επίθεση για την επίθεση, μανία καταστροφής υποσκάπτουσα. Οι εξάρσεις φαινομενικά έχουν λόγο, αν και υπερβολικές, αλλά η ουσία τους διαφεύγει από τους εξαπτόμενους και από τους αποδέκτες της έξαρσης.

Κάποια στιγμή έρχεται και μια αποκάλυψη, αλλά δε πείθομαι ότι είναι αληθινή αποκάλυψη, μάλλον ειπώθηκε μόνο και μόνο για να πληγώσει. Αποκάλυψη που ξεπερνά τα όρια, που μετανιώνεται τη στιγμή που εκστομίζεται. Ούτε ο αποδέκτης πείθεται. Και αν με παραίτηση ρωτάει

"Αφού ήταν έτσι ρε Μαρία γιατί δε το διαλάγαμε τόσα χρόνια;"

κάτι μου λέει ότι θα πείσει τον εαυτό του ότι δεν ισχύει, ότι θα παραμείνει, στη φυλακή που ίσως άλλοι έκτισαν για αυτόν αλλά αυτός επιμένει να ανακαινίζει και να επιδιορθώνει, όπως το air condition ένα πράγμα. Δε θα εγκαταλείψει αυτό που ξέρει και θα παραμείνει στη βία που τόσο άνετα τον κάνει να αισθάνεται. Δε θα προχωρήσει στη πρωτοπόρα επένδυση που σκέφτηκε. Θα παραμείνει στα γνωστά και στη ψευδαίσθηση ασφάλειας του. Ίσως και να ψυχανεμίζεται ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος αλλά αυτό το βήμα ούτε μόνος του μπορεί να το κάνει, ούτε και κανέναν άλλον δε μπορεί να τραβήξει μαζί του να το συντροφέψει και να τον στηρίξει, και τελικά, όσο και να ψυχανεμίζεται ότι είναι για καλό, δε μπορεί, δεν έχει τα βιώματα που θα του επιτρέψουν να δεί ότι αξίζει το κόπο και το ρίσκο.

Κι έτσι ο θεατής φεύγει μετά το τέλος της παράστασης, οι χαρακτήρες παραμένουν εγκλωβισμένοι να ζουν την ίδια μέρα ξανά και ξανά, καταδικασμένοι σε ύπνο βαθύ, μέχρι τέλους.

Προσωπικά η παράσταση δε μου άρεσε, οι βρισιές ήταν περισσότερες από ότι αντέχει η συνήθης ζωή μου να έλθει σε επαφή με, και το γυμνό, αν και λιγοστό, το βρήκα μη απαραίτητο. Μπαίνει η συντηρητική μου φύση σε δράση μάλλον. Ότι σαν παράσταση όμως χαρακώνεται στο μυαλό αυτό είναι γεγονός. Περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ


Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Μπάρας, Τζένη Σκαρλάτου, Μελέτης Γεωργιάδης, Μαριάννα Λαμπίρη, Χριστίνα Δενδρινού, Άρης Τσαμπαλίκας, Γιώργος Κατινάς

Στο θέατρο Βικτώρια

Ιταλικοί Κήποι (παιδικό)

Δημήτρη Σεϊτάνη


Αντιγράφω από το GoCulture, γιατί δυστυχώς δε καταφέραμε να το δούμε όλο.

"μέσα από την ιστορία ενός κηπουρού, που διαπιστώνει ότι ο όμορφος κήπος του έχει χαθεί, οι θεατές καλούνται να κάνουν ένα ταξίδι στο παρελθόν και να μπουν σ’ ένα παραμύθι, βιώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια εποχή που ή φύση με τα πλάσματά της, τις νύμφες και τα ξωτικά της, έστηναν με τον άνθρωπο χορό κι έχτιζαν μαζί του αυτόν τον κήπο. "

Σε αντίθεση με το προηγούμενο και παρώμιο Γιαπωνέζικοι Κήποι, της ίδιας ομάδας, ο Ιάσων δε θέλησε να παραμείνει μέχρι το τέλος της παράστασης. Αν και το πνεύμα της "παράστασης" είναι ουσιαστικά το ίδιο, οποτε ανέμενα και την ίδια μαγεία, υπήρχαν και τρεις διαφορές.
Δεν υπήρξε πρώτα η αφήγηση της ιστορίας, που είναι το θεατρικό κομμάτι, και μετά η πρόσκληση των θεατών να συμμετάσχουν, αλλά από την αρχή, τα παιδιά καλούνται να ανέβουν στο μαγικό χαλί. Ο Ιάσων, ντροπαλός γαρ, τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι θα τον αναγκάσουν να συμμετάσχει. Παρά τις διαβεβαιώσεις μου ότι μόνο άμα θέλει συμμετέχει, το άγχος ήταν too much για αυτόν.
Επειδή η αφήγηση διακόπτεται από τη συμμετοχή των παιδιών, ο Ιάσωνας δικαίως βαρέθηκε. Δεν είχε μια ιστορία με συνέχεια να παρακολουθήσει, αλλά, άλλα παιδιά που παίζανε.
Και τέλος, τα καθίσματα έχουν επεκταθεί έτσι ώστε να μπορούν περισσότεροι να παρακολουθήσουν, οπότε με περίπου πενήντα εξήντα παιδιά στο χώρο υπήρχε μια βαβούρα που έκανε αδύνατη τη διατήρηση της οποιαςδήποτε μαγείας.

Η ιδέα συνεχίζει να είναι υπέροχη, ο νεός ηθοποιός που την ερμηνεύει χαρακτηρίζεται από μαγική κίνηση, και τα περισσότερα παιδιά που ήταν εκεί φαινόντουσαν να το καταδιασκεδάζουν. Αλλά δυστυχώ, (και ζητώ συγνώμη από τους συντελεστές γιατί νιώθω ότι οδηγούνται από την αγάπη τους για το θέατρο και την επιθυμία τους να εισαγάγουν τα παιδιά στη μαγεία του) αυτό δεν είναι θέατρο.
Διαδραστικό παιχνίδι και δημιουργική απασχόληση σίγουρα, θεατρικό παιχνίδι οριακά, αλλά όχι, ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.



Σκηνοθεσία: Δ. Σεϊτάνης.
Ερμηνεύουν: Παναγιώτης Αλεξανδράκης, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Εβίκη Δαφαλιά

στο θέατρο BIOS

...Με τη Σιωπή

μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Alejandro Casona

για δεύτερη χρονιά, αν δεν απατώμαι πέρυσι παιζόταν με το τίτλο "Χορεύοντας στη σιωπή" ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη είναι πιο ταιριαστός. Γιατί πραγματικά η ζωή αυτής της οικογένειας, των ανθρώπων γύρω της, των φαντασμάτων της, είναι σαν ένας χορός. Χορός που καθορίζεται, δημιουργείται, στοιχειοθετείται, οριοθετείται από τη σιωπή. Χορογραφείται ουσιαστικά από αυτήν τη σιωπή, τη σιωπή του ενός μέλους της, την εκκωφαντική σιωπή αυτού που διαφέρει, που επικοινωνεί αλλιώς, που αναζητά άλλα, που ζει αλλού, απροσέγγιστος από όλους, εξόν της άλλης "διαφορετικής".
"Όλα θα μας τα συγχωρούσανε αλλά όχι να διαφέρουμε"

Το παιδί που δεν μιλάει όχι γιατί έχει κάποιο φυσιολογικό πρόβλημα αλλά... ποιός ξέρει. Ίσως δε θέλει να συμμετάσχει, δεν τους νοιώθει δικούς του, γιατί να μιλήσει τη γλώσσα τους; Επικοινωνεί με το δικό του τρόπο με τη θεία του, κι αυτό του αρκεί. Ο έρωτας ίσως να προλάβαινε να ξεκλειδώσει την άρνηση του να ενταχθεί, αλλά τελικά οι περιστάσεις τον αναγκάζουν να ενταχθεί αρνούμενος.

Η θεία, που εγκαταλείφθηκε από τον αρραβωνιαστικό και ζει στη ψευδαίσθηση ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει, περιμένοντας ένα γράμμα, ελπίζοντας, φτιάχνοντας μια ψευδαίσθηση, τόσο μα τόσο εύθραυστη, που κάθε στιγμή πρέπει να διαγράφει αυτά που την απειλούν, να επιλέγει τι από τη τωρινή στιγμή θα κρατήσει ώστε να μη διαλύσει το οικοδόμημα που έχει κτίσει. Και η εμμονή, η αιτιολόγηση, τέτοια που να αντέχεται. Γόμα στο χέρι και διαγραφή, ξανά και ξανά.

Ο πατέρας, πνιγμένος στα χρέη, εγκλωβισμένος, παραπαίει μεταξύ της μίας δράσης και της άλλης, πότε εκμεταλλευτής αγριάνθρωπος ορμώμενος από εγωιστικά κίνητρα και το ερωτικό του πάθος, πότε θυμούμενος και κινούμενος από ένα βαθύ δέσιμο με το παιδί του, το αίμα του. Η πιο ανθρώπινη ίσως προσωπικότητα του έργου, αν και η αλήθεια του με θλίβει, αλλά τι να κάνουμε έτσι είμαστε οι άνθρωποι, και καλοί και κακοί, και αντιστεκόμαστε στα πάθη μας και τις περισσότερες φορές ενδίδουμε.

Η υπηρέτρια που αρπάζει την ευκαιρία να γίνει κυρία, τόσο ανθρώπινη και αυτή μέσα στον εγωισμό της, τι θέλει έτσι κι αλλιώς που είναι τόσο τρομερό; να βελτιώσει τη ζωή της, γιατί να αφήσει άλλους, που ούτως ή άλλως, είναι ολίγον τι ζαβλακωμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις τους και δε ζούνε πραγματικά, σωστά;, γιατί να αφήσει αυτούς να της στερούν την ευτυχία της; αυτή τουλάχιστον ξέρει πως να χαρεί, εκείνοι δεν έχουν ιδέα, σπαταλάνε τα δώρα τους, τα "εφτά μπαλκόνια" δεν τους ήταν αρκετά...

Και μη ξεχνάμε τα φαντάσματα, που δεν είναι απειλητικά, όχι, απλά συντροφεύουν, παρατηρούν τα δρώμενα της ζωής των ζωντανών, κατανοούν, και δεν υποφέρουν πιά, απλά υφίσταται σε έναν παράλληλο κόσμο. Δε προσκαλούν στο κόσμο τους αλλά γαλήνια υποδέχονται. Και ο θάνατος είναι απλά πέρασμα στην επανασύνδεση με αυτούς που ανήκεις. Και τα πάθη των ζωντανών απλά απαραίτητες διαδικασίες. Αισιόδοξη προσέγγιση δε λέω.

Προσωπικά βρήκα τη παράσταση συγκλονιστική, και η ερμηνεία της κ. Παπακωνσταντίνου πραγματικά με άγγιξε. Ευχαριστήθηκα το κείμενο, ευχαριστήθηκα το στήσιμο, ευχαριστήθηκα την ατμόσφαιρα, γενικά ευχαριστήθηκα τα όλα.



Σκηνοθεσία (και διασκευή): Νίκος Καραγέωργος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Αρζόγλου, Υρώ Λούπη, Άννα Μονογιού, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Βασιλόπουλος, Σταύρος Μοίρας, Ειρήνη Ράπτη, Ελένη Αποστολοπούλου

Στο θέατρο Βεάκη