η κατιούσα σπείρα

Να με συμπαθάτε, δε μου αρέσει να γράφω αρνητικά, αλλά θα γκρινιάξω, και θα βγάλω το χρυσό μου φτυάρι και θα θάψω.
Επιβάλλεται.

Είναι ένα κορίτσι, η αλκιμήδη (τι κορίτσι δηλαδή τριανταπέντε χρονώ γαιδάρα) που φέτος έκανε ένα δώρο στον εαυτό της. Η αλκιμήδη βλέπετε έχει ένα πάθος πανάκριβο, της αρέσει το θέατρο, και δεν είναι ούτε ηθοποιός, ούτε δημοσιογράφος. Φέτος λοιπόν χάρισε στον εαυτό της ένα πολύτιμο δώρο (νόμιζε). Την ετήσια συνδρομή στο θέατρο του Νότου. Πόσο ευτυχισμένη ήταν, θα έβλεπε πέντε (τουλάχιστον καλές) παραστάσεις. Ίσως και να μαγευόταν, όπως με το "τόσο πολύ νερό, τόσο μακριά από το σπίτι" ή με το "Ο αγλέορας και οι φίλοι της Ευριδίκης Μπόντυ" πέρυσι.

Και εκεί αποφάσισε και να ξεκινήσει τη θεατρική της σαιζόν. Με ένα εκπληκτικό "Μαμ" κατενθουσιάστηκε. Τι καλά σκέφτηκε, ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσουμε τη σαιζόν φέτος! και έτριψε τα μη παχουλά χεράκια της.

Στη συνέχεια ευχαριστήθηκε ένα αρκετά καλό "Σάρα". Ένταξει δεν ενθουσιαστήκαμε, αλλά ηθοποιοί καταπληκτικές, κείμενο ενδιαφέρον, μια χαρά!
Μετά μας προκύπτει ένας συμπαθητικός ναι μεν χλιαρότατος δε "Πελεκάνος". Η αλκιμήδη ψιλοαπαγοητευμένη αλλά ευχαριστημένη. Παραστάσεις καλές, ευπρεπεις, δε μπορούμε να συγκλονιζόμαστε πάντα, σωστά;
Για να δούμε τι λέει κι αυτός ο "Ορφανός του Ζάο"; Χμ, ένα μεγάλο ερωτηματικό μένει, καμία σκέψη δε γεννιέται για να καταγραφεί στο μπλόγκ και η παράσταση περνά στο πεδίο της λήθης.
Και για το τέλος, ταρατατατα! έχοντας διαβάσει καλή κριτική στο αθηνόραμα και με το ηθικό αναπτερομένο... τρώει η γλυκειά αλκιμηδούλα τη κεραμίδα στο κεφάλι
"Άγριοι - Ο άντρας με τα θλιμένα μάτια"
Πέντε εξαίρετοι ηθοποιοί, δε μπορούν να σώσουν το "δε σώζεται αυτό το έργο που να χτυπιέσαι μάτια μου δε σώζεται!" όσο και να προσπαθούν, όσο και να τα δίνουν όλα, όσο επαγγελματίες και να είναι. Μα πως τους ήρθε να το επιλέξουν το συγκεκριμένο έργο και ποιούς μαλιοτραβηγμένους συμβολισμούς κι αναφορές να κάνω για να πω ότι κάτι πήρα. Όσο καλή διάθεση και να έχω (που την έχω τρομάρα μου, την έχω)συγνώμη αλλά δεν, δεν σας λέω, δεν!

Τώρα γιατί γκρινιάζω; Γκρινιάζω γιατί στην πολυαγαπημένη μου χώρα που έχει πολύ καλό θέατρο (και συγκρίνοντας με το αγγλικό σας διαβεβαιώ είμαστε έτη φωτός μπροστά στο να δημιουργούμε ουσιαστική τέχνη και κοινωνία ηθοποιων/δημιουργών με θεατές) συμβαίνει το εξής εκνευριστικό.
Κάποιοι θεατράνρωποι/οργανισμοί που έχουν προσφέρει πολλά στο χώρο και έχουν κάνει πολύ καλό θέατρο, και δικαίως είναι καταξιωμένοι, και έχω στο μυαλό μου Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο του Νότου και Βογιατζή, για να μιλάω ξεκάθαρα και να μη πετάω σπόντες εκεί που δε πρέπει, κάπου έχουν χάσει το μέτρο. Και δε πειράζει, μέσα στο παιχνίδι είναι να το χάσουν, κομμάτι της διαδικασίας της τέχνης τους. Αλλά το κοινό και οι δημοσιογράφοι τους επιτρέπουν να συνεχίζουν να το χάνουν το μέτρο, και να πέφτουν σε μια πραγματικά κατιούσα σπείρα. Και οι ίδιοι δε το βλέπουν άραγε; Δεν το διαισθάνονται; Βλέπω μια έπαρση, και αυτό με εκνευρίζει. Ίσως και να με ανησυχεί.