Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2007

Η Επιστροφή

Του Τζόζεφ Κόνραντ


Ένα φαινομενικά «ευτυχισμένο» ζευγάρι. Αγγλική μεσοαστική τάξη, πολιτισμένες σχέσεις, οικονομική ευμάρεια. Επιτυχία. Ευτυχία; Ο σύζυγος επιστρέφει σπίτι για να βρει ένα γράμμα από τη γυναίκα του ότι τον εγκαταλείπει.

Ποτέ δε συναντήθηκες με τις σκέψεις μου

Αφήνει πίσω της ένα γάμο που δεν τη καλύπτει, που δεν της αγγίζει τη ψυχή.
Σε αγάπησα
Δε το ήξερα
Τότε γιατί σε παντρεύτηκα;
Δε ξέρω. Μήπως για να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου για άλλη μια φορά;
Εσύ με αγάπησες;
Είμαι ανίκανη για κάτι τέτοιο. Άλλωστε αν σε αγαπούσα δε θα με έκανες γυναίκα σου

(Τώρα αυτό κάτι μου θύμισε, και κάποιο κεντηματάκι μου έκανε με την αλήθεια του, άλλα ας το προσπεράσουμε)

Αργότερα θα επιστρέψει. Το οικοδόμημα της ψευδαίσθησης όμως έχει καταρρεύσει.
Δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το ξέρουν και οι δύο. Μπορούν να το αντέξουν;

Το χειρότερο που έκανες ήτανε αυτό το γράμμα;
Όχι, η επιστροφή μου

Και για κείνην και για κείνον.
Εκείνη δε θα μπορέσει ποτέ να διεκδικήσει αυτό που θέλει, αποφάσισε να βυθιστεί στη σύμβαση μια κοινής ζωής χωριστής.
Εκείνος, έχασε τη γυναίκα του, τη ψευδαίσθηση της επιτυχημένης, όλα καλά, ζωής του.

Οι λέξεις είναι πιο φοβερές από τις πράξεις

Ναι, η γυναίκα του ποτέ δεν τον εγκατέλειψε επί του πρακτέου. Κι όμως, ο γράμμα της, οι λέξεις της, που αυτό δήλωναν, που δήλωναν την επιθυμία της, είναι χειρότερο κι από το αν το έκανε. Την πράξη θα την αντιμετώπιζε, με κάποιο τρόπο θα μπορούσε να προχωρήσει κάπου αλλού, δεν έχει σημασία σε ποιο τόπο, θα ήταν κάποιος άλλος τόπος, μια καινούργια ψευδαίσθηση ίσως. Όμως, τη πρόθεση της, την επιθυμία της που δεν εκπληρώνεται, πώς να την αντιμετωπίσει; Πως;

Οι λέξεις είναι πιο φοβερές από τις πράξεις

Ναι, όταν οι λέξεις δηλώνουν, υπόσχονται, κατασκευάζουν ψευδαισθήσεις, αναιρούν; Και όταν οι λέξεις δε συμβαδίζουν με τις πράξεις, δεν είναι τότε η εσχάτη πράξη της προδοσίας;



Επιμένει στην αγάπη που είχε για αυτή. Και αυτή γιατί να μη μπορεί να τη νοιώσει; Μήπως διαφορετικά ορίζουν την αγάπη; Μήπως δεν μπόρεσαν, δε θα μπορούσαν ποτέ να βρουν τους κώδικες επικοινωνίας;

Αδύνατον να μάθω πως σκέφτονται οι γυναίκες
Ησυχάστε, είμαι εδώ, η γυναίκα σας…
Που με εγκατέλειψε
Και επέστρεψε
Και δε θα μου πει ποτέ την αλήθεια. Εσείς, ξέρετε τι σκεφτόταν όταν έφευγε. Πείτε μου!

Ποιος θα του απαντήσει σε αυτή την ερώτηση που με τόση αγωνία, σχεδόν απελπισία θέτει; Πως θα κατανοήσει; Κι έτσι, αυτός συνεχίζει να επιμένει στην αγάπη του για εκείνην. Και εκείνη κλειδωμένη στο δικό της κόσμο, η δικιά του οπτική άλλη, η δικιά της άλλη, δυο διαφορετικοί παραμορφωτικοί φακοί, δύο διαφορετικοί κόσμοι, για τον καθένα τους πραγματικοί. Όχι δεν υπάρχει για αυτούς κοινός τόπος επικοινωνίας. Κυρίως επειδή εκείνη έχει εγκαταλείψει τη πίστη της σε αυτόν. Μπορεί να επέστρεψε, αλλά τον είχε εγκαταλείψει πολύ πριν φύγει.

Πάψε να λες ότι με αγάπησες. Ποτέ σου δε με αγάπησες. Θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε γυναίκα που μιλάει, φέρεται όπως θέλετε εσείς. Μόνο τον εαυτό σας αγαπήσατε.
Αν είχα πιστέψει ότι με αγαπούσες δε θα επέστρεφα

(Δε θα επέλεγε να τον τιμωρήσει έτσι; Θα έβρισκε λίγη συμπόνια μέσα της;)
Κι έτσι τελικά δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το ξέρουν και οι δύο. Μπορούν να το αντέξουν;
Εκείνος όχι. Και φεύγει

Ο κύριος δεν επέστρεψε ποτέ

Και αυλαία…



Μια πολύ καλή παράσταση, η κ. Καραγιαννοπούλου αποδεικνύεται μια σκηνοθέτιδα που αξίζει να τη παρακολουθεί κανείς (αν θυμάται κανείς το Honour με τη Μαραγκού καταλαβαίνει τι εννοώ). Η σκηνή όπου οι δύο ηθοποιοί κινούνται ως μαριονέττες, μου άρεσε ιδιαίτερα. Ο κ. Φέρτης και η κ. Σταθακοπούλου είναι εξαίρετοι. Πάντα χαίρομαι να βλέπω ηθοποιούς που έχουν κατακτήσει την ωριμότητα και διατηρήσει το δόσιμο τους στη τέχνη του θεάτρου. Μία από τις παραστάσεις που συστήνω ανεπιφύλακτα για τη φετινή σαιζόν.




Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Φέρτης, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Αγγελική Μαρίνου


Στο Θέατρο Τέχνης


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το έχω στα υπόψιν μου. Θα πάω!

αλκιμήδη είπε...

Να πας, να πας και μετά να έρθεις να μας πείς πως σου φάνηκε!