Η Αλκιμήδη και το θέατρο

Είμαι μανιακή του θεάτρου.
Μου αρέσει η ατμόσφαιρα, το να βιώνω τόσο έντονα έναν άλλο κόσμο, φανταστικο (;), ανύπαρχτο (;), οι σκέψεις που μου φέρνει στο μυαλό, κάποια φράση που θα καρφωθεί μέσα μου γιατί εκείνη τη στιγμή είναι σα να γράφτηκε για μένα. Και όλα αυτά τα βιώνω παρέα με άλλους ανθρώπους, άγνωστους, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να εκλαμβάνει ότι έχει ανάγκη να λάβει έκεινη τη στιγμή.

Μου αρέσει το τελευταίο ιδιαίτερα. Μου συμβαίνει και με τα διάφορα αναγνώσματα, και με τη μουσική, και με τη τέχνη γενικότερα. Ανάλογα με το που βρίσκομαι, τα βιώματα μου, τις ανυσηχίες και προβληματισμούς του συγκεκριμένου σημείου του χωροχρονού μου, λαμβάνω κάτι, κάτι δικό μου.Μου αρέσει να διαβάζω γύρω από το έργο, να το συζητώ με άλλους, αλλά αυτό που μένει είναι αυτό το κάτι το δικό μου, που το είχα ανάγκη και το ανέσυρα από τη παράσταση. Και επειδή ξεχναάω, θέλω να το καταγράψω, για να το ξαναθυμηθώ πολύ αργότερα όταν πιά δε θα με αφορά.

Είναι άτοπο βέβαια να ξεκινώ ένα blog για το θέατρο τώρα που είναι καλοκαίρι και τελείωσε η θεατρική περίοδος. Ας το αποκαλέσω πρόβα λοιπόν.